— Ў нашай вёсцы вечарынка,
Больш таго, у нашай хаце.
Ты ж не асаромся, сынка,
Танчы годна — кажа маці.
Я, й без слоў маёй матулі,
Разумеў падзеі важнасць.
Вечарынка — вам не гулі,
А вялікая адказнасць.
Вечарынка — час спакусаў,
Смеху, выкрунтасаў, жартаў,
Незласлівых кпін-падкусаў,
Ухажорыстасці шпаркай.
Калі выпіў — не раскіснуць,
Хай Бог крые, не упіцца.
Ну а як жа не прыціснуць
Прыгажуню-маладзіцу?
Рот свой — носьбіт перагару,
Не разяўліваць расхлябна.
А як дасць гармонік жару,
Танчыць без крыўлянняў, зграбна.
«Будзьце, дзеткі, ўсе, як людзі»,—
Раяць так усе матулі
А ці гэтак яно будзе?
Дзе вы бачылі і чулі!
Не ўтрымаліся і вы бы,
Нават у любым узросце.
Вечарынка — гэта выбух
Спрацаванай маладосці.
Тыдзень — праца, праца, праца,
Ўсіх камечыць, як кудзелю.
Эх, хутчэй бы дачакацца
Вечарыначку ў нядзелю.
Знік ён, перастаў няволіць
Тыдзень працы апастылы.
І цяпер шчыруе моладзь,
І адкуль бяруцца сілы!
Выбачайце нам, матулі,
Сёння ў танцы вольнасць з намі.
Мы сябе людзьмі адчулі,
А не толькі працаднямі.
Заўтра зранку нашы лёсы
У хамут палезуць зноўку —
Хто за вілы, хто за косы,
Хто за плуг, хто за рыдлёўку.
Гэтак — да нядзелі новай —
Ў баразне, ў гнаі, ў пракосе.
Цяжка моладзі вясковай
І незáйздрасна жылося.
Эх, лістай жыццё, штодзённік,
Не шкадуй для шчасця часу.
Рэзні полечку, гармонік!
Біце ажно ў столь, абцасы!
1957—2020 гг.