брату Міцю
Уперлася яе радня,
Ды і сама — адно каранне:
— З табой нам не пражыць
І дня
Без царквасвятага вянчання.
А ён, хоць атэістам быў,
І паважаў не надта Бога,
Сваёй абранай саступіў
І стаў ля алтара святога.
Калі ж вяселле адгуло,
Сямейны быт набіў аскому.
Па-рознаму ў жыцці было,
Ды значна болей — па-благому.
І што шукаць — чыя віна?
Вянчанне — «па баку», Ўсявышні.
Ў каханні — толькі ён, яна,
А паміж імі — трэці лішні.