Я сёння, як той селянін пры сяўбе,
Ён сонейку рады й не рады.
На першым суку я б павесіў сябе
За вершы, ў якіх мала праўды.
І ўсё ж я трымаю пілу каля рук —
Ледзь шыя вяроўку, адчуе,
Адразу я хуценька зрэжу той сук,
Бо праўда у вершах пануе.
Няпраўда — брыда, толькі праўда ў цане,
Мне праўда душу акрыліла.
І ўсё ж, калі вершы пішу, ля мяне
Заўсёды вяроўка і мыла.