Я быў на могілках —
наведаў родных,
Душыла цішыня
Шчымлівым фонам.
О колькі тут
Ляжыць людзей нязгодных
З няўмольным
І няпісаным законам.
Сядзеў я тут
і ў кожным успаміне
Перабіраў шчаслівыя гады.
Раптоўна.
Падкацілі на машыне
Мужчыны незнаёмыя сюды.
Я зразумеў, як кажуць,
Без суфлёра,
Хоць меў
Уласных думак перабор,
Што іх на могілкі
Прыгнала гора
Што хтосьці з родных
ці сяброў памёр.
І сапраўды,
Адразу ж незнаёмцы
Рухавіць пачалі —
туды, сюды.
— Капáць не будзем тут,
тут мала сонца,
А тут нізінка,
будзе шмат вады.
Тут дрэваў шмат
і пахмурна здаецца,
Няўтульна будзе тут яму ляжаць.
Зірніце! Вось вясёлае дзе месца!
Адсюль відаць
І рэчка, й сенажаць.
Капаем толькі тут
і без прадмоўкі! —
І дружна, нібы іх натхніў анёл,
Ўзялі з машыны ёмкія рыдлёўкі
Й капалі
На «вясёлым месцы» дол.
«Во чалавек! —
Адчуў я думкі золкасць,—
Якое ён дарослае дзіця!
Ён хоча даць
апошнюю вясёласць
Таму, хто назаўжды
Пайшоў з жыцця».