Дзіўлюся — і не надзівіцца
Мне на цябе, вясна-сястрыца,
Ты маладзееш праз гады.
У квецені тваёй чароўнай,
З душой, надзей і мараў поўнай,
Раблюся й сам я малады.
Я — ад сакавіка да маю
Пяшчоты ад цябе чакаю,
Натхнення і духоўных сіл.
І ты, жыцця-імгнення свята,
Яго адорваеш багата
І нават не шкадуеш крыл.
Наперадзе зіма-пустэча,
І кожная з табой сустрэча
Прэч адганяе чорны год.
З надзеяй, без канца, без краю,
Вясна-сястрыца, я чакаю
Твой непаўторны надыход.