Вечар задумлівы, ціхі, празрысты,
З дрэвамі зноў карагоды вадзіў.
Водгук далёкі, хвалюючы, чысты,
Жыва душу абудзіў.
Не адгуло, не прайшло, не адпела,
Кожны ўспамін,— як кругі на вадзе.
Вунь і бярозка насустрач нясмела
Марай з юнацтва ідзе.
Родны абшар, прыгажосць векавая,
Штосьці ў душу залятае здаля,
Чую — матуля ў маленстве спявае,
Чую — спявае зямля.