Жыло такое слова — «вечарынка»,
Не сурагат сучасны — «дыскатэка».
Яна дарыла водар адпачынку,
Не нішчыла — стварала чалавека.
Збіралася заўжды з усёй акругі
Натоўпам моладзь, хто — і ў адзіночку,
Каб танцаваць, але не «бугі-вугі»,
А вальсы, полькі, кракавяк і «ночку».
Чуваць здалёк — спявалі галасіста,
Сцякаліся, нібыта з песняў рэчкі.
Старыя бабы чынна і ўрачыста
Займалі лавы, кінуўшы запечкі.
Хто з кім? Хто ў чым?..
Усе пад іхнім вокам,
Ці так, ці не выдрыгваеш нагамі?..
I гэтак аж да раніцы, з падскокам,
У іх пад носам круцішся кругамі.
Каб не падацца недарэчным, слабым,
Да ста патоў выкладваешся ў танцы,
Бо кожны хоча спадабацца й бабам,
А не адным каханым і каханкам.
Назаўтра ж бабы — што за кожным сочаць,
Па вёсках пусцяць слых пра вечарынцаў.
Тады бацькам ці сорам выесць вочы,
Ці можна будзе дзіцем ганарыцца.
...Над лесам ранак раздзімаў вуголлі,
Бабуль сустрэлі іх куткі-запечкі.
I паплылі назад па наваколлі —
Па ўсіх напрамках спевы, нібы рэчкі.