Ёсць кніга вечная?
Сцвярджаю смела — так!
Чытаем мы яе,
не ўдумваемся ў гэта,
Пралістваем яе,
то нехаця, то ўсмак,
Па ёй блукаем
ад сюжэта да сюжэта.
Яна — энцыклапедыя для ўсіх
Ад веку ў век,
Навукі кладзезь цэнны,
адноўлены і генны.
Зачытваліся ёй —
і першабытны чалавек —
Неандэрталец —
Продак непісьменны.
І часу больш прасветленага,
ў працу ўросшы сын,
Ў душы чыёй
пачуцці не памёрлі —
Амаль што непісьменны,
лапцяжны селянін
І пралетарый
З лозунгамі ў горле.
Сучаснасць не ў баку —
чытаюць з году ў год
Яе кіраўнікі —
Свайго народу слугі.
І мусіць карыстацца
ёй і сам народ,
Сціскаючы зубамі
лёсу цуглі.
А хто ж ён аўтар?
Хто?
Вось гэта дзіва — бач!
А дзіва ў тым,
што аўтар кнігі «класік»,
Пісьменны й непісьменны,
вядомы нам чытач —
Неандэрталец,
Селянін,
Сучаснік.