Жыць, не замінаючы нікому,
Ці магчыма
ў тлуме, ў гамане?
Самы сціплы,
ідучы дадому,
Некага кране
ці штурхане.
Нашых лёсаў
клапатлівых чоўны
Ў моры часу
твораць свой Садом.
Ў гэтым чоўне,
самы памяркоўны,
Стукне борт чужы
сваім вяслом.
Мы такія розныя —
і ў гэтым
Непаразумення «вечны бой».
Каб маглі мы ладзіць
з усім светам,
Трэба зладзіць лад
з самім сабой.