Уладзіміру Александровічу
Зямля Беларусі, калыска мая,
Край казак, былін.
Я — вечны вандроўнік, і ўсё-такі я —
Зямлі гэтай сын.
Мне сніцца Радзіма ў чужой старане,
Лясы і палі.
Душы маёй крылы вяртаюць мяне
Да роднай зямлі.
Я тут нарадзіўся, тут марыў і рос,
Тут сэрца пяе.
Тут маці-зямля бласлаўляе мой лёс
І песні мае.
Я зноў прад табою схіліцца хачу:
— Прабач, родны кут.
Я, вечны вандроўнік, за марай лячу
І зноў буду тут.