Да бярозы «сваёй»
прытулю галаву,
Абдыму яе белую зграбнасць.
І здаецца, што я
не дарэмна жыву,
Быццам сам уяўляю прывабнасць.
Росквіт год у яе,
мне ж — няўхільна капец,
Бог разумны — ўсё важыць і дзеліць.
Я калісьці бярозку садзіў,
як дубец,
Сёння ў неба ўпіраецца веліч.
А яна ж не адна —
вунь іх колькі, «дубцоў»
Цэлы гай, мной пасаджаны колісь.
Я між гэтых,
чысцютка-бялюткіх ствалоў
Адчуваю душы сваёй вольнасць.
Штось гамоніць ласкава
мой «сад» гаваркі,
Мо на мове лістоты мне дзячыць.
Жыць і жыць ім далей
з маёй лёгкай рукі —
І гады будуць чуць іх і бачыць.