Зямля бацькоў чароўная,
Надзей, ружовых крыл,
Цяпер — трагедый поўная,
Ўспамінаў і магіл.
Скрозь слёзы бачу зоркі я,
Настрой пад гмахам дум.
Усмешкі — толькі горкія,
Душу зжырае сум.
Ці ж думаў я на ўзлётку мар,
Пра іх няўмольны спад?
Тады бясконцым быў абшар,
Бяскрайнім далягляд.
О, вышыня нябесная,
Крылі мяне, крылі!
Не, немач не цялесная
Магніціць да зямлі.
З падзеямі лагічнымі
Антырытмічны рух.
Над сіламі фізічнымі
Верхаўладае дух.