Верша без слоў не бывае?
Бывае!
Ён — у душы, ён — часцінка паэта,
Шырыцца, крыліцца, моц набывае —
Як не схіліцца прад цудам за гэта?!
Ён — таямнічы спрыяцель натхнення,
Ён — як выток незмутнёны крынічны,
Бо ад яго і з яго блаславення
Родзіцца кожны радок паэтычны.
Ён — як зародак у чэраве маці,
Сёння — маўклівым спавіты бясслоўем,
Хутка — прачнецца і будзе спяваці,
Плакаць, смяяцца радком, міжрадкоўем.
Ён да глыбіняў душу пераверне
Безліччу мар, незлічонасцю мэтаў...
О, каб не гэта цудоўнае зерне,
Свет не спазнаў бы ніколі паэтаў.