Я думаў, што вершы —
ружовыя крылы
Для казачнай птушкі —
складай і на ўзлёт.
Яны — аднадумцы,
выток маёй сілы,
Яны — не прыхільнікі
зменлівых мод.
Я думаў, я верыў —
быў перакананы:
Ружовасць у сэрцы —
ружовасць вакол...
Ды ў снах не складаюць
жыццёвыя планы,
Рэальнасць жыцця
хутка ўб’е у іх кол.
Хмурнеў светапогляд,
мяняючы строфы,
Сціскалася сэрца —
і словы ў камяк.
І творчасць стварала
абрысы Галгофы
І парасткі вершаў
у рост — аніяк.
Народжаных вершаў
і смуткі, і святы
Ствараюць душы
неабсяжны абшар.
А вершы, што ў сэрцы
выношваеш свята —
Адказная ноша,
шчымлівы цяжар.