Магутны Бог, перад тваім парогам
Яві мне цуд за ўсё жыццё хоць раз —
Хай маналог мой стане дыялогам,
Каб мог пачуць я ад цябе адказ.
Душу мне паскалолі думкі-джалы,
Пытанне не дае спакою мне:
Кім створаны наш свет недасканалы?
Няўжо табой? Не! Тысячу раз не!
Ці ж мог бы ты паслаць на брата брата,
Каб не ваду, а кроў піла зямля?
А ў чым перад табою вінавата
Памерлае дзіцятка-немаўля?
Зноў у тупік вядуць пытанняў рэйкі:
Хто ён, вунь той, з нахабствам у вачах,
Што за жыццё не зарабіў капейкі,
А на грашах жыруе, на харчах?
Дазволіць ён сабе Гаваі, Каны,
Уцехаў экзатычных не міне.
А той, вунь побач, працай змардаваны,
Век дажывае з думкай: — Жыў ці не?
І свет крывавіць у штодзённай бойцы,
І жорсткасць валіць будучыню з ног.
Чаму ты спіш, калі не спяць забойцы?
Чаму не нішчыш зло, калі ты Бог?
Трагічных лёсаў не злічыць у свеце,
І іх, здаецца, толькі множыць час.
Усе, хто на Зямлі — твае мы дзеці,
Няўжо ёсць нелюбімцы сярод нас?
Я не прадаў сваю душу хвастатым,
Табе аддаў свядома, задарма.
Дай нейкі знак — у чым я вінаваты?
Ці ёсць ты недзе, ці цябе няма?
Я ў мітусні пражыў будзённа-шэрай,
Рваў путы лёсу, рваў жыцця гужы.
Хачу пайсці з жыцця са светлай верай,
Пачуй мяне, о Бог, дапамажы!
Калі ж табою буду я пачуты,
Няхай твой суд мяне не абміне.
Ты ад сумненняў, ад грахоў-атруты
Ачысць маю душу, пазбаў мяне.
Я ўсё табе даверыў, мары, мэты,
Я шмат табе сказаў, а ты маўчыш.
Я за цябе, за тое, што ўва мне ты,
Гатоў ісці на эшафот, на крыж.
Я на крыжы ад болю рот ашчэру,
Крывавы ком глыну ў паўзабыцці.
Хачу, каб слова з маіх вуснаў: «Веру!»
Сарвалася апошнім у жыцці.