Вунь жонка з мужам —
маладыя крочаць,
Рука ў руцэ,
відаць, душа з душой.
Аб нечым размаўляюць —
вочы ў вочы,
Усмешак, слоў вясёлых
цэлы рой.
Вось так ручай крынічны
ранак будзіць,
Бяжыць насустрач
ветліваму дню,
Пакуль яго што-небудзь
не забрудзіць,
Не ператворыць
плынь у гарчыню.
А вунь ідуць другія —
муж і жонка,
Сярэдніх год —
між імі ўжо скразняк.
Адгаманіла іхняя гамонка —
Яна спытае штось,
ён — «не» ці «так».
Ці ён праз паўгадзіны
родзіць слова,
Яна яму ў адказ —
ні бэ ні мэ.
Ён, каб спыніць
увогуле размову,
З трох літараў ёй кіне «камплімэ».
А ім жа будзе, пэўна,
год па сорак,
І шмат гадоў
наперадзе яшчэ,
А ў душы
зазірае надвячорак
Й жыцця ручай
забруджаны цячэ.
Што робіць час
непрадказальны з намі?
На звод вядзе
жыцця вялікі цуд.
І, пэўна,
вінаватыя мы самі,
Што ў чысціні пачуццяў
плодзім бруд.
А вунь старыя —
іх падзеі трэслі,
Ламалі іх, яны ж —
рука ў руцэ.
Яны каханне
праз гады пранеслі,
Жыцця іх рэчка
чыстая цячэ.