Жыццёвы вір,
Аднойчы захапіўшы,
Не выпусціць,
Закруціць
У вяроўку —
Не зробіш пад яго
Падныр.
І двойчы
У адну «ваду»
Не ўлезці —
Не нарадзіцца
Зноўку.
*
Вір у вадзе
Тапельніка трымае
«Салдацікам».
І ён
«Стаіць».
Не дзенецца нідзе —
Трывае
І чакае.
Пакуль яго
У дошкі апрануць
І ён з абноўкаю сваёю
У шлях апошні
Пабрыдзе,
Як той Ісус,
Па вечнасці —
Вадзе.
*
Жыццёвы вір
Мудрэй
За вадзяны.
Ён увесь час
Мяняе нашы позы —
І яны
«Салдацікам»,
Толькі жывым бываюць,
І ў тры пагібелі
Нам спіны выгінаюць,
І — на лапаткі!
Дзякуй,
Без труны.
*
Бываюць, і нярэдка,
Экземпляры —
Вышэйстаячых цені.
Яны кладуцца,
Гнуцца,
Ледзь паспяваюць
Ачышчаць калені
Пасля пяску
Начальніцкай падлогі.
Стаяць салдацікам,
І зноў згінаюць ногі,
Пры гэтым
Паспяваюць
І лізнуць,
І на таварыша
Брахнуць.
Для іх жыццё
Не вір —
Ставок, цішэй балота,
Дзе бруд вакол
І сам — брыдота.
Затое — вось
Нага гаспадара,
Дзе можна ціха
Ці на ўра
Куснуць, брахнуць,
Пакорліва хвастом вільнуць.
*
А ёсць такія,
Хто не годзіць
Ні часу,
Ні спакусам,
Ні сабе.
Ляцяць яны вышэй,
Як вольны птах,
І шчырым беларусам
З-пад нябёсаў
Адважна прысвячаюць кожны ўзмах.
Яны на п’едэстал
Нярэдка
Узыходзяць
І гэтак жа
Нярэдка
«У абноўках»
Ідуць
Заўчасна
У апошні шлях.
*
Што да мяне —
Кароткая прадмоўка —
Героя не раблю
З сябе,
З свайго жыцця,
Хоць я ўладальнік
Слоў,
Паперы
І алоўка,
І мог без меры пачуцця
Пісаць партрэт
Анёлка.
За доўгае жыццё
Не раз:
І гнулі,
І ламалі праз калена,
Мянялі праўду на ману
І білі ў зубы,
І ў душу нязменна.
А вось пад зад —
Ні разу!
Бо не паказваў ім
Спіну.
А ці даваў я здачы?
Тут вельмі проста
Адказаць,
Адзначыць.
Яшчэ лягчэй рабіць,
Як Бог вучыў.
Цытую:
Улупілі па шчацэ —
Падстаў другую.
А вось душу
Складаней двойчы біць.
Таму душу
Не вытыркай
Дарма.
Раз стукнулі,
А для другога разу,
Другой душы
Няма.
І ўсё ж душу
Ад ран цяжэй пазбавіць,
Чым зубы.
І душа —
Нябачна, ды крывавіць.
*
Жыццёвы вір...
Даруйце
Трафарэтнасць гэту,
Не вельмі ўдалы
Вобраз.
Але ён —
Не толькі кожнага
Асобна,
І планету,
І ўсё жыццё на ёй,
І нас усіх —
На кон.
Гарыць зямля
Ад цэнтрабежнай сілы
Бяздумных нашых
Спраў,
Дзе безадказнасць —
Норма.
І плача таласцю
Сівая поўнач
Стылая,
І стынуць душы нашы —
Беззмястоўнасць форм.
А вір —
Не жарты,
Цёмных сілаў нетры
Зацягнуць,
Паглынуць...
Каго?
Мяне?
Зямлю?
Яшчэ штуршок наверх!
Яшчэ глыток паветра!
Ратуй мяне...
Ратуй, Бог, нас,—
Ратуй Зямлю —
Малю!
*
Нярэдка —
У жыццёвым
У віры —
Ўвесь рух падзей
Нагамі да гары.
Тады і лёсы —
Да гары нагамі.
І пад пагрозай
Будучыні лёс,
І крочым мы
Не напрамкі —
Наўскос,
І ужо не сонца
Яснае над намі,
А чорных хмар слата
І немата,
І ночы непрабуднай
Чарната...
Вір круціць
Ўсё і ўсіх —
Яго б спыніць,
Уратаваць планету.
Яго бы супакоіць,
Каб разбуральнасць гэту
У плынь стварэння
Пераўтварыць,
Каб словы
Вір,
Віхор,
Вайна —
Ніколі не ўжываць,
А лепш —
Зусім забыць.
2010