Во, долечка... Вярці яе, круці —
Адны і тыя ж дробязі-рахункі...
Нікому не патрэбен у жыцці
Ні ты, ні вершы, ні твае малюнкі.
I зноў сціскаеш зубы, душыш злосць,
Начэй не спіш, каб выплакацца сэрцам.
Але сляпым не трэба прыгажосць —
I крыўду п’еш, нібыта воцат з перцам.
Я горкай думкаю душу спаўю:
— Мы так і не сустрэліся, сучаснік...
Дасць Бог, я споведзь дапішу сваю —
Прымі яе да лепшых дзён, запаснік.