Няспынна крочыць век за векам
І цесна ў свеце ад падзей.
Я так хачу быць чалавекам
Ў вачах людзей.
Баюся, каб у твар ніхто мне
Не кінуў брыдкае: — «Гультай!»
Таму і працаваў нястомна,
Бяры — чытай.
І не хачу, каб у спіну мне
Хтось кінуў колкае: — «Дзялок!»
Я не трыбунна і нятлумна
Пісаў, як мог.
Між меркаванняў, перасудаў,
Паміж людзей пражыў свой век.
Ад іх пачуць я рады буду:
«Во — чалавек!»