Гады прыгнечваюць. Яны
Не дазваляюць нам фарсіць...
Што б выцыганіць у вясны?
Што б у яе мне папрасіць?
Я выгляд сіраты зрабіў,
Прашу: — Калі магчымасць ёсць,
Вярні мне тое, што згубіў,
Вярні, вясна, мне маладосць.—
Вясна і вухам не вядзе,
Я зноў, як кажуць, на бабах.
Узрост мой і далей брыдзе,
Як і дагэтуль — ох ды ах.
— Тады хоць сілы мне вярні!
Я зноў крычу у твар вясне.
Яна, як і раней — ні-ні,
Ні сіл, ні маладосці мне.
Бязвыйсце гнула да зямлі
Маю спіну, маю душу.
— Ты хоць надзею мне пашлі!
Я ў маладой вясны прашу.
І дзіва! Я — памаладзеў,
Бадзёрасці адчуў прыліў.
Я ачуняў і неўспадзеў
Надзеі водар піў і піў.