О лецейка пара,
Часоў малечых дні,
Я помню да драбніц
Ваш водар, сколь жыву.
Мы шумнай табалой,
Між гуляў, бегатні,
Аддыхацца, гуртом
Валіліся ў траву.
Мы ўсе, да носу нос,
Нібыта сонца круг,
Нагамі круг шырэй,
Нібыта сонца промні.
Насупраць — кожны сябар,
І збоку кожны друг,
А там, дзе «нос да носу» —
Наш дыспут непрытомны.
І кожны ў гамане —
Мудрэй за мудрацоў,
Ўжо праз хвіліну мы
Не адчувалі стомы.
Травінка у зубах
У кожнага з мальцоў,
Сцяблінкі кожнай смак
Быў кожнаму знаёмы.
І тых травінак пах,
І тых сцяблінак смак,
У памяці душы
Знаёмы назаўсёды.
Адкінуўшы гады,
Эх, сёння б легчы так
З травінкай у зубах,
Пасля жыццёвай стомы.
І ўсё ж я рызыкнуць
Рашыў на схіле год,
Кульнуўся на траву,
Нібы малец, з размаху.
Мне муліла зямля,
Мне замінаў жывот,
Сцяблінка у зубах —
Ні смаку і ні паху.
Прыемна ўсё ў пару,
Ўсё добра да пары —
І гулі басанож,
І тонкі смак сцяблінаў.
Я памятую вас,
Мальцы, мае сябры,
Я ў сэрцы вас нашу
І водар успамінаў.