Перад спектаклем рэжысёр
Звярнуўся да свайго Атэла:
— Ты дай фантазіі прастор,
Сыграй Атэлу дзёрзка, смела.
Ён быў тыран,
Быў антыпод,
Напніся, падтрымай Шэкспіра,
Каб крытыкі запхнулі рот,
Каб ажно млеў
Глядач-прыдзіра.
Калі на сцэне не ігра,
А гістарычныя прыгоды,
Тады спектаклі на «ура»
І успрымаюцца заўсёды.
Характар маўра пакажы,
Як ён лютуе падазрона,
Хай па-сапраўднаму дрыжыць
Перад табою Дэздэмона.
Запомні!
Гэта твой дэбют
Уразіш —
Быць табе народным.
Ну, ты усё уцяміў? Гут?
Акцёр прамовіў ціха:
— Згодны.
І вось спектакля
Йдзе прагляд —
Пасля пытанняў і адказаў,
На Дэздэмону,
Як вар’ят,
Уссеў Атэла чарнамазы.
І так у ролю
Ўжыўся ён,
І так пачаў
Душыць актрысу,
Што у яе душа ўжо вон,
Атэлу ж цягнуць за кулісы.
Ён, хоць у гледачоў кумір,
Яго міліцыя скруціла...
Шкада, не ведае Шэкспір,
Якая ў яго творах сіла.