У сэрцы храм узводзіў я,
У ім збіраў сяброў цікавых —
Вясну, каханне, салаўя
І маладых гадоў забавы.
Але гады — як лістапад,
Іх гоніць лёсу навальніца.
І азіраюся назад,
І жах бярэ — няўжо ўсё сніцца?
Тут столькі музыкі было!
Тут чуўся смех, віно лілося...
Чаму так хутка адгуло
І адспявала шматгалоссе?
Змоўк салавей, зшарэлі дні,
Ружовасць знікла без астатку.
З бязмежнасці, велічыні
Ператварыўся храм у хатку.
І вечнае ідзе на злом,
І для бязмежнасці ёсць мерка.
І ўжо насупраць за сталом,
За сабутэльніка — люстэрка.
Памылкі топяцца ў віне —
З пятлі грахоў ці будзе выйсце?..
А вецер часу кінуў мне
Пад ногі восеньскае лісце.