Нялёгкі ён,
Праблем жыццёвых воз,
Адны скідаеш — зірк! —
аж поўна новых.
На ім у кожнага —
свой час для слёз,
І меншы час для радасцяў жыццёвых.
Дыхнеш —
І упрагацца мусіш зноў
Насустрач новым радасцям і слёзам.
О колькі па жыцці наломіш дроў,
Між іншых прадзіраючыся з возам.
Цяжэе воз — і чалавек знямог,
Ледзь тахкае знясіленае сэрца.
І валіцца ён без дыхання з ног,
А воз, праблемаў поўны —
Застаецца.