О не дай Бог,
Каб я радзіўся
Ў сучаснасці, з якой знаём.
Ні з кім я, пэўна б, не жаніўся,
Так і памёр бы бабылём.
Аб густу спрэчак не бывае,
Пра густ мы нечы — ні гу-гу.
Ўсё ж ён на лёсы уплывае,
На мой —
У першую чаргу.
Мне сёння густы вочы коляць,
Хоць не расплюшчвайся —
Мой Бог!
Гляджу я на дзяўчат,
На моладзь —
Каго б я ў жонкі выбраць мог?
Каго б я выбраць мог?
Нікога!
Хоць іх раскручвай на ўсе сто.
Яны не вабяць і старога
Сваёю штучнасцю.
Ніхто!
І мне сумуецца употай,
І я вяртаюся цішком
Да тых часоў,
Дзяўчат-пяшчоцін,
Прывабных —
Кроў — эх! — з малаком.
Глядзець на іх —
Не наглядзецца,
Так замілоўваюць душу.
І кожная пяшчоціць сэрца —
Той успамін, як скарб нашу.
Ёсць сёння моладзь —
Заглядзенне,
Хто упрыгожыць сумны баль.
І ўсё ж яны,
Як выключэнне
З агульных правілаў, на жаль.