Шчаслівым будзе той,
хто ўсё закрэсліць,
На ўсё ў мінулым
сытасць дня ашчэрыць.
Ў бяспамяцтве сваім,
нібыта ў крэсле,
Разляжыцца —
усё і ўсіх пахерыць.
Так, тут свіння —
і перад ёй карыта,
Выключны прыклад —
дзе ад яго дзецца?
Расце і пустазелле
сярод жыта,
А хлеб усё ж
галоўным застаецца.
Пакутуе, крычыць
душа жывая,
І кожны успамін
аб гэтым сведчыць...
Таму людзей шчаслівых
не бывае,
Што памяць ёсць —
яна душу нявечыць,
Ад чэрствасці душу ратуе —
лечыць.