Мы, дайшоўшы да мэты,
Зноў задумку-ідэю народзім,
Зноў завершым пачатую дзейнасць —
Хвалі клопатаў, спраў, як прыбой.
Ці падводзім мы вынік сваім намаганням?
Падводзім!
То пісьмова, то ў думках,
Перад часам адказныя,
Перад сабой.
Прадзіраемся мы
Праз гушчар нашых спраў, праз уцехі,
Не губляемся кропляй
Ў бязмежнасці, з назваю «час».
Бо, падводзячы вынік,
Астаўляем здзяйсненні, як вехі —
Штосьці з намі знікае,
А штосьці жыве пасля нас.
Набліжаецца лёсу мяжа
Прадказальна ды неспадзявана.
Мэты — недзе ў мінулым,
Надзеі — як прывіды, быццам туман.
Ці падводзім мы вынік жыцця?
Не, бо думкаю цешымся: — Рана!
Вынік — кропка ў жыцці,
Шматкроп’е — наш самападман:
— Мы яшчэ пажывём!
Мы яшчэ наварочаем спраў!
Пагутарым!
Мы яшчэ...
О, як цяжка прыняць: мы «ужо» —
Назаўжды!
Мы ужо — у мінулым...
Нават мары свае
Безнадзейнасцю хмарым:
Мы ужо — да мінулых часоў грамады,
Мы ужо — ў нікуды.
Лёс мой — тысяча лёсаў,
Даволі звычайны і зрэбны,
Ні шаўковы, ні тлусты,
Усё ж — на плаву ні на дне.
Хтосьці скрывіцца кісла з пытаннем:
— Каму ён патрэбны,
Гэты вынік жыцця твой?
Адказ мой упэўнены:
— Мне!
Мне мой вынік жыцця —
Ні падлікі пустыя, ні гукі.
Перад продкамі я, перад Богам,
І перад сумленнем трымаю адказ.
Справаздача дазволіць —
Ці скласці заслужана рукі,
Ці ў труне павярнуцца ад жаху —
Дарэмна патрачаны час!
І хоць час яшчэ церпіць,
Не дыхае восень марозна,
Й супакойвае нешта:
— Не спяшайся, апошні радок не пішы!
Вынік вынікаў свой
Завяршыць лепей рана, чым позна,
Ўсё расставіць на месцы свае,
Быццам чыста прыбраць у душы.
Жыць адным толькі днём —
Значыць праіснаваць безназоўна.
Вынік спраў і жыцця —
Нашых кропелькаў-лёсаў мільён.
Гістарычна мы звязаны ўсе,
Радаводам мы звязаны кроўна,
Узаемазалежныя мы,
Пераемственнасць мы — я, ты, ён.
Мы падводзілі вынікі
Справам жыццёвым —
Прылюдна і строга.
Мы публічна прымалі і поспех,
І лёсу удар.
А чаму ля апошняй мяжы
У душу не пускаем нікога? —
Вынік вынікаў — тайная споведзь,
Кожны сам для сябе —
І суддзя, і святар.
Ледзь не кожны публічна —
Не інакш, як духоўны асілак.
Але ёсць яшчэ ўласнае «я»,
Ад якога не дзецца нідзе.
Ад яго не схаваеш
Ні шматлікіх грахоў, ні памылак —
Наша скрытае «я»
За публічным няўсыпна ідзе.
Наш нябачны двайнік —
Нашы цуглі і наша ікона,
Без якіх лёсу шлях
На ўвесь рост не удасца прайсці,
Хто губляў двайніка,
Той ўзносіў сябе улюбёна,
А, па-сутнасці, хутка,
Бясследна губляўся яшчэ пры жыцці.
Мы прывыклі адвеку —
Зноў спяшацца і зноў мітусіцца.
А жыццё?..
Гонім думку,
Што колісь расстанемся з ім.
Вынік вынікаў — мой самасуд,
Будзе мне ачышчальнай крыніцай,
Будзе мне пакаяннем маім,
Блаславеннем маім.
Шмат навокал падзей,
Несупынна жыццё карагодзіць,
Круціць лёс мой, а значыць,
Я апошні акорд не дайграў.
Вынік вынікаў мне,
Сапраўды, яшчэ рана падводзіць:
— Мы яшчэ пагутарым!
Мы яшчэ наварочаем спраў!
2013