Цалуюцца, мілуюцца
На плошчах, на прыпынках
З хлапцамі недаспелымі
Зялёныя дзяўчынкі.
А вечарам туляюцца,
Як тыя кацяняты,
Па ўсіх кутках хаваюцца
Гуляць у «мамы-таты».
Пракурана-прапітае,
Згубіўшае сумленне —
І гэтым знакамітае
Стварэнне-пакаленне.
Штодзённа «падагрэтыя»,
Прывыкшыя біць лынды,
Каго народзяць гэтыя
Нашчадкі-вундэркінды?
Пішу радкі знішчальныя,
Выносіць смецце мушу.
Хоць ёсць і ратавальная
Часцінка светлых душаў.
Але праз ілюзорнае
На праўду глянем смела:
Перамагае чорны,
А гіне колер белы.