А я жыву з нястачай палюбоўна
За тое, што спіну трымаю роўна,
Што нават і ў крытычныя імгненні
Не апускаў сумлення на калені;
Што расчыняў нагой любыя дзверы,
Што вальнадумства давяраў паперы,
Што змог адрозніць дзень ад смуты-ночы,
За тое, што не ў бок глядзеў, а ў вочы.
І ў гэты час, як клічуць яго — новы,
Прыйшоў я да старой сваёй высновы:
— Чым нешаноўных усхваляць шаноўна,
Я згодзен жыць з нястачай палюбоўна.