Паводка, крыгі на рацэ,
Туман запаланіў нізіну...
Ды і рака жыцця цячэ
Праз нашы лёсы безупыну.
Рака жыцця цячэ з вясны,
Адтуль яе выток вірлівы,
З той бесклапотнай стараны
Бярэ яна разбег шчаслівы.
І працякае той разбег
Праз лета, восень, снежань стылы.
Імклівасць — плыні абярэг,
Губляе паступова сілы.
Як бесклапотнае дзіця,
Яна цякла празрыстай сінню.
Крутнулася б рака жыцця
Да той вясны сваёю плынню.
Ды не пускаюць берагі —
Гады, што перашкоды чыняць.
І хутка лёду абцугі
Сустрэнуць плынь і —
сціснуць, спыняць.