Суседу, што прыйшоў,
распавядаў пчаляр
Пра пасеку, пра мёд,
які пчаляр ён рэдкі:
— Мяне дык пчолы ведаюць у твар,
Я падглядаю іх,
без абароннай сеткі.
Я падыду да іх,
Спыніся ты ў баку,
Убачыш, што на вецер
не кідаю я словы.
З вулля́ й без дымара
дастану я мядку,
Тым больш, што сёння свята —
Спас мядовы.
Я з пчоламі на «ты»,
яны ж мяне на «вы»,
Трываюць, паважаюць,
не джаляць, працаўніцы.
Яны перада мной —
заўжды ніжэй травы,
Я падыду, яны — цішэй вадзіцы.
І ён пашыбаваў да першай жа сям’і,
Каб рамку мёду узяць,
як кажуць, ўзяткі — гладкі,
Каб пчолам паказаць,
галоўны хто ў вуллі,
Што ён вышэй самой пчалінай маткі.
Ледзь толькі ён узяўся
за века у вуллі,
Як замахаў рукамі пчаляр:
— Адстань! Во скула!
Бо ўзрушаныя пчолы
сярдзіта загулі,
Адна яго пад вока пеканула.
Пчаляр запрычытаў:
— Я гаспадар!
Я — свой!
Я — благадзецель ваш,
пчаляр законны!
Затым загаласіў бядак:
— Ай-яй! Ой-вой!
І плетануў штосілы, як шалёны.
Спыніўся ля суседа —
ўвесь твар агнём гарэў,
Гаспадара свайго «з павагай» паскусалі.
Пчаляр развёў рукамі:
— Няўжо я пастарэў?
Няўжо змяніўся знешне? Не пазналі!
Развітваючыся,
Пчаляр гукнуў услед
Свайму суседу:
— Прыйдзеш іншым часам!
На што і адгукнуўся
з усмешкаю сусед:
— Абавязкова! Так!
З мядовым Спасам!