З мінулага мы, як адзін:
І самыя сучасныя,
І продкі з даўніх далячынь,
Й дачкі дачка, і сынаў сын,
Шчаслівыя й няшчасныя,
І навуковыя «вяршкі»,
І безнадзёгі — невукі,
Бамжы, паэты, мастакі
І людзі шчырыя, й дзялкі,
Й апошнія аплэвухі,
Ўсе ў новую далечыню,
Цераз штодзённе мулкае,
Праз плён, сяброўства і грызню,
Праз будучыні мітусню
Кіруемся ў мінулае.
Не вечны ён, жыцця запас,
Мы робімся ахвярамі.
У час, што будзе пасля нас,
Пакуль жывыя, многа раз
Мы залятаем марамі.