Насустрач неба мне імчыцца
І ветрык хмельны ўлегцы.
І толькі сонца, як на нітцы,
Вісіць на адным месцы.
Мае надзеі-абяцанкі
Заўжды са мной — напáру.
Я грудзі падстаўляю ранку
І коніка прышпару.
Сарока з сойкай ладзяць спрэчку —
О, як я сэрца цешу,
Як толькі ўбачу поле, рэчку,
За ёю — крылы лесу.
Усё у гэтым карагодзе
Знаёма і любіма.
Якое шчасце, што з народзін,
Са мной мая Радзіма.