«Хтó мы?» — заўсёды у тэме.
Час, як вада праз пясок.
Хто, тое даўняе семя,
З якога і мой каласок?
Плынь старадаўніх паводак
Змыла стагоддзяў сляды.
Быў ён, далёкі мой продак,
«Быў» — для мяне назаўжды.
Быў — і праз тысячагоддзі
«Ёсць» і маё прарасло.
Час і знішчае, і родзіць,
Плодзіць дабро ён і зло.
Мой каласок і калоссе
Продкаў — рэальнасць ці сны?
Як мне дапяць удалося
Ў сёння з сівой даўніны?
Час той — далёка-далёка,
Там і жыцця першы ўзмах.
З самага першага крока
Распачынаецца шлях.