Колькі жыву, душой не заставаўся дома,
Я вандраваў па творах — і сваіх, і не.
Ляжаць, пляваць у столь, мне гэта не знаёма,
А вось за далягляд ляцець прыемна мне.
Зірну за далягляд і бачу — вабіць новы.
І новы за спіной, далей лячу адтуль.
Як хочацца адкрыць краіну роднай мовы —
І ёсць яна, і не — і ёсць, і не... пакуль.
Над роднаю зямлёй нясу ў душы надзею,
Акрыленасць мая ад роднае зямлі.
Твае я, Беларусь, як сейбіт, словы сею,
Эх, трапілі б яны у сэрцы й прараслі.