Які непрадказальны свет наш Боскі —
Народзіны, святочнасць, лёсаў здзек.
За дваццаць год пасыпаліся з вёскі
У іншы свет аж дзевяць чалавек.
У кожнай смерці ёсць свае прычыны,
Ды кожная аднолькава пячэ.
З тых дзевяці — старыя дзве жанчыны,
А вось астатнім, жыць бы й жыць яшчэ.
А вёсачка — людзей, як кот наплакаў,
І тых пад корань высякае штось.
Паўжменькі хатак, трошкі болей дачаў —
Такая арыфметыка ў нас, вось.
Тут памятую людныя гады я.
А сёння што? Бязлюддзе п’ём да дна?
Жанчыны ёсць у вёсцы маладыя
І хоць бы з іх цяжарная адна.
У нас памерла дзевяць. А наўкола?
У іншых вёсках, сёлах, гарадах?
Сучаснасці і будучыні кола
Сціскаецца — і вельмі хутка. Жах!