Быў Верабей — задзіра,
Сусвет такіх не бачыў.
То ён другому Вераб’ю «за дзякуй» накалпачыў,
То да Шпака прыстане, як смала,
То на Сініцу нечакана —
За проста так,
Наскочыць з-за вугла.
Ды нават Сойцы дастаецца
Ад гэтай мелюзгі.
Але ж у Сойкі ёсць мазгі,
Яна не звязваецца з Вераб’ём, смяецца:
— Ад прыставучасці тваёй, ад баламуцтва
Нідзе не дзецца.
І ад задзірасці не дзецца анідзе —
Ты б лепш ахоўваў Вераб’іху на гняздзе.
Але задзіра-Верабей
Ёй адчырыкаў, як заўсёды, бойка:
— Чы-рык! Ха-ха! Што бачу я!
Мяне — вы чулі? — Вераб’я,
Бязмозгла вучыць Сойка!..
А Кот, тым часам, ціха
З гнязда — хваць Вераб’іху...
_______
Чым вераб’ём скакаць
Паўсюдна, жвава,
Лепш бы заняцца справай.