О, чалавек-дзівак! Ён на зямлі жыве,
Плануе штось, будуе, гаспадарыць,
А носіць у душы, у сэрцы, ў галаве,
Загадкавыя, незямныя мары.
Няблага на зямлі, усё, здаецца, ёсць,
А ён кудысьці прагне падсвядома.
Ён — гаспадар зямлі, а мары тут, як госць,
Вядома, што ў гасцях не лепш, чым дома.
Загадкавасць душы, о дзіўны чалавек,
Жыве ў ім смага да прыгод сляпая.
Ён нарадзіўся тут, тут дажывае век,
І ўсё ж яму чагосьці не хапае.