Жыццё атульвала пяшчотай,
Ды біла ўсё-такі часцей.
А мне зайздросцілі употай
Заўжды — з юнацтва, «ад лапцей».
Рот не заткнеш такому люду,
За кім пятляе чорны след.
А я з калгасу, з гною, з бруду,
З мар прадзіраўся ў светлы свет.
Са скуры лез — была патрэба
У сэрцы запаліць святло.
І мне нішто не ўпала з неба,
Само да ног не прыплыло.
У тых заўсёды вынік плённы,
Хто плёну дорыць сілы ўсе,
І хто вышэй за хлеб надзённы
Духоўнасць па жыцці нясе.
Употай зайздрасць ці адкрыта,
Яна, як горб, відаць здаля,
Ёй ля разбітага карыта
Век векаваць — ніжэй нуля.
Напэўна, знойдзецца не мала
Хто хутка пазайздросціць мне:
— І зноў яму пашанцавала,
Шчасліўчык ён — памёр у сне...