У векавым жыцці было бяды зашмат,
У векавым жыцці і жахі векавыя
Жывых сваіх ахвяр заўжды палохаў кат,
Што мёртвым пазайздросцяць пакутнікі жывыя.
Як гэта? — думаў я,— Што лепей за святло?
Не давядзі нам, Бог, з жыцця у цемру збочыць.
Каб смерць вышэй жыцця, такога не было,
Ніколі не было, каб дзень зайздросціў ночы.
Буяе ў сэрцы сум, разбэрс у галаве,
Падзеямі, жыццём пацёрты-перацёрты,
Адзін з радні сваёй пакуль яшчэ жыву,
Я, жыць пакуль жыву, але зайздрошчу мёртвым.