Прыклаўшы да сэрца руку,
Няўпэўнены я — і даўно,
Магчыма, сяджу на суку,
Які хутка сам і ссяку.
Магчыма, што па баразне,
Выклыпваю перад канём
І год, што жыве адным днём,
Бясплоддзем зняславіць мяне.
І б’ецца сумленне маё,
Як ранены птах, без крыла —
А што, калі з’еўшы сваё,
Падсеў да чужога стала.