Папрацаваў працяглы снегапад —
Здаецца — лес у белым моры тоне.
Тут ціша, свой закон, адвечны лад,
А след на снезе мой, як беззаконне,
Пятляе ён між гэтай белізны,
Сасну абыдзе, абміне яліну.
Нібыта нейкі швец-кравец блазны
Нядбайна кроіў белую тканіну.
Я сам дзіўлюся — для чаго я тут?
Зірнуў на след свой блытана-нікчэмны.
Здавалася, што снежны белы цуд
Хацеў сказаць, што я тут непатрэбны.