Камусьці — прыемна, а мне — непрымальна...
Не раз чуў за доўгі свой век,
Як нехта камусьці лагодзіў ухвальна:
— О, вы — залаты чалавек!
А нехта другога нахвальваў напеўна
З вяршыні сваёй прастаты:
— А сэрца у вас залатое, напэўна?
Й характар у вас залаты...
Я ўдзячны складанаму лёсу за тое.
Што сталасць — яшчэ не фінал,
Што сэрца ў грудзях маіх не залатое,
Што б’ецца ў грудзях маіх сэрца жывое,
Бо золата — мёртвы метал.
А сэрца жывое ірвецца на волю,
Як птушка ў жывы гэты свет.
А сэрца жывое — з любові і болю
І з сонечных мараў і мэт.
Яно незалежна лунае над часам,
Над вечным ўсясіллем яго.
Усім залатым найсусветным запасам
Далёка да сэрца майго.