Даруй мне, Муза,— не ў палацы
З табой сустрэцца нам дало.
Ў юнацтве, на калгаснай працы,
У нізенькай бацькоўскай хатцы,
Душой адчуў тваё святло.
Было мне даспадобы дужа
Штось зарыфмоўваць для сябе.
Тады не чуў я й слова «Муза»,
Хоць быў залежны ад цябе.
Тады мой фрак, мае штыблеты —
Ватоўка й боты у гнаі.
І ўсё ж падаравала мне ты
Ключы ад творчае сям’і.
І праз усе выпрабаванні
Мяне вяла й вядзеш мяне.
Цяпер, як і ў перыяд ранні,
Тваёй узнёсласці дыханне
І грэе й да сябе хіне.