Замыкаецца кола
зямных пуцявінаў,
Што па лёсе мяне
ад народзін вялі.
На слабеючых крылах
маіх успамінаў
Не ўзляцець у паветра здзяйсненняў
З зямлі.
Ці было ад мяне
ў жыццятлуме карысці,
Не упэўнены я
ці удзячны хтось мне.
Пэўна, дуб састарэлы,
ўвосень скінуўшы лісце,
Не упэўнены, перазімуе ці не.
Мой запал у вачах
стаў заглыблена сумным,
Я — узважваю
«Сёння»
І «ўчора»,
Й «даўно».
Я спаткаўся з жыццём
засяроджана-думным
І мяне ў невядомасць
рыхтуе яно.