Жанчынкі мілыя
каля майго узросту,
Святой мінуўшчыны
равесніцы мае,
Былую прыгажосць —
ой захаваць не проста,
Але й не адабраць
гадам у вас яе.
І хоць вачэй блакіт
соль слёз былых туманіць,
І на румянец шчок
стынь восені лягла,
Але усмешкі ўсё ж
цяплом душэўным вабяць,
А ў сэрцах яшчэ больш
пяшчоты і цяпла.
Нічога, што на вас
няма фасонаў модных,
Галоўны скарб жыцця —
павагу нажылі.
Праз цяжкасці жыцця,
праз лёс прайшлі вы годна —
Схіляюся прад вамі
Да зямлі!