Вось ён, вясковы чалавек,
Убор — ватоўка, боты.
І тут свой дажываюць век
Жанчыны-адзіноты.
Іх лёс са шчасцем не ў ладах.
Яго не перайначыць.
Хапае іх і ў гарадах,
Ды там іх цяжка ўбачыць.
А ў вёсцы напаткаеш іх
Амаль на кожным кроку.
Не мала гэтых баб старых,
Яны навідавоку.
За лёс цяжкі чужой віны
Не прагнуць сэрцам чулым.
І толькі думкамі яны
Далёка — у мінулым.
Маленства там, гады вясны,
І сонейка, і хмары.
На жаль, няспраўджаныя сны,
Няздзейсненыя мары.
Удоўства — жах, як ні кажы,
Змушае жыць няшчасна,
Бо спрацаваныя мужы
Пайшлі з жыцця заўчасна.
Даўно б змарнелі бабы, каб
Не іх адзінства ў горы.
Што на душы у гэтых баб?
Што ім надзею дорыць?
Усё змаглі — араць, касіць,
Пасціць, мяхі цягалі.
Іх трэба на руках насіць,
А іх недакахалі.
Цураліся ласкавых слоў
Мужчыны прыжыццёва,
Пакуль «не напладзілі ўдоў» —
Вось тут і ўся размова.
Жыццё адной — душой крычыш,
Ды хто пачуе крыкі?
І ўсё ж нясуць яны свой крыж,
Нясуць свой боль вялікі.