Жыццё хоць рэдка —
ўсё-ткі цешыць нас,
Рыхтуе радасці,
сюрпрызы, даты.
Ды непазбежна
надыходзіць час,
І ўжо наперадзе —
адныя страты.
Жыццё — прыму́с,
жывеш «праз не магу»,
Бо мала засталося
сэрцу блізкіх.
Ды й сам ужо «туды»
заняў чаргу,
Дзе ні надзей,
ні сонца, ні вятрыскі.
Баішся тэлефоннага званка,
Пачуць баішся —
гора кліча ў госці...
Зноў вечнасці
нябачная рука
Чарговы раз
закрэсліла кагосці.