Ідэя агарнула нечакана.
Падскочыла ажно бабуля Ганна,
Заззялі вочы, як у маладзіцы:
— Якая ж я бязмозглая курыца!
Я ж дома тут, як той чарвяк на вудзе.
Чым так марнець, падамся лепш у людзі.
...Някепская была старая гэта,
Але, калі нясе зіма і лета
Адно і тое — сум і адзіноту,
Да чорта ў зубы пойдзеш на работу.
І бабка Ганна са сваёй ідэяй
Пайшла «у людзі», хоць была завея.
Убілася ў тралейбус раннім ранкам,
Каб даць жаццё задумкам-нечаканкам.
Яна ўдыхнула ў высахлыя грудзі
І выдыхнула, каб пачулі людзі:
— А каб ты правалілася ўсё ў яму!
У шостую, здаецца, еду краму.
А малака — нідзе! І будзь здаровы!
Як быццам паздыхалі ўсе каровы...
Павіслі словы ў цішыні панурай,
Ды кажуць, што зацішша — перад бурай.
— А вось раней,— пачуўся голас сонны,—
Усё было: вяршкі, сняжок лімонны,
Кумыс і ражанка, і сыракваша —
Усё, чаго душа жадае ваша...
І пачалося, загуло, прарвала,
І слова слову жару паддавала:
— А каб наверсе ім мазглі адсохлі!
— А каб яны замест кароў падохлі!
— Дык гэта ж гэны лысы вінаваты!
— Прычым тут лысы? Гэта ж — дэпутаты!
— Я чуў, што вінаваты радзюкалы,
Ці як іх там? Ну, нейкія там калы.
— Вы што, з канопляў выскачылі ўчора?
Падкінулі нам партакраты гора!
— А я пры камуністах ела сала,
Яны хоць кралі, але й нам хапала!
— Нястраўнасць выклікаюць вашы спрэчкі,
Як бачу — вы ў палітыцы авечкі,—
Пачулася з гвалтоўнай гэтай кучы.—
Усё няшчасце ад таго, што чукчы
У самастойнасць павярнулі нарты,
А мы без чукчаў — ні на што не варты...
Успыхнуў, разгарэўся спор заганны,
Хоць след астыў, як кажуць, бабкі Ганны.
А бабка Ганна, шчуплая, сівая,
Ужо трасецца ў цеснаце трамвая:
— Ну што за Мінск? Во чортава калыска!
Аб’ехала, абгойсала паў-Мінска,
Мае кабецінкі, мае мужчынкі,
А ў магазінах хлеба — ні скарынкі...
Зноў цішыня — прадвеснік навальніцы,
Вісіць, як павуцініна з паліцы.
— Ты што, старая, бразнулася з неба?
Вы чулі? Захацелася ёй хлеба!
А фігу — во! — ты не хацела з макам?
Яны твой хлеб скармілі ўвесь сабакам!
— Сабакам хлеб? Адкрылі вы сакрэты!
Яны гатуюць для сабак катлеты
І любяць побач за сталом абедаць.
— Я чула, калі хочаце вы ведаць,
Яны ікру даюць свайму сабачку!
— А самі што жаруць тады, прабачце?
— Як і сабакі — розныя прысмакі.
— Вось мы дык тут грыземся, як сабакі
За мех пусты. А каб вам так жылося!
— Хто ўспомніць, а з чаго ўсё пачалося?
І хтосьці тут напомніў асцярожна:
— З таго, што сталі піць усе бязбожна...
— Ды што ён хлусіць! Плюньце яму ў вочы!
З таго сыр-бор, што мужыкі ахвочы
Да баб чужых, а не да нас, законных.
— А вы і рады з нас зрабіць палонных!
Ды толькі мы — з крылатае кагорты,—
Сказаў жанчыне мужычок пацёрты.—
Абразніцам хай сядзе ў роце скула!..
Але старая гэтага не чула.
Яна з трамвая ціха слізганула
І хуценька ў аўтобус сіганула.
Прапоўз аўтобус цяжка і не шпарка,
А з вокнаў выляталі гвалт і сварка.