Ёсць запавет для кожнага спрадвеку:
Хоць дрэўца пасадзi за доўгi век,
Дом пабудуй, жыццё дай чалавеку —
Тады i сам ты — жыў як чалавек...
Пасерабрыў мне скронi час няспынны,
Усё цяжэй-цяжэй мой скарб — гады...
Расце дачка, стаiць мой дом гасцiнны,
Ужо даўно дае мой сад плады.
Але без угнаення, палiвання
Здзiчэў бы сад, пачаў бы высыхаць.
Так i дзiця — яно без выхавання
Пачне, як кажуць, на сабак брахаць.
I дом не абагрэе анiводны
Без чуласцi, сямейнай цеплынi,
Ён, як нябожчык, жудасны, халодны,
Ён i не вабiць — Божа баранi...
О-о! Гэта проста — дрэўца ткнуць у глебу
Звязаць бярвенцы, нарадзiць дзiця.
А потым — сэрца аддаваць iм трэба,
Любiць i песцiць — да канца жыцця.